مهتاب شب های بی ماه

و عمر کوتاه یک عشقکه در بیکرانه های من گم شده استهر بار رفتن، چیزی از من می کند و به جای میگذارد ...این بار باز هم عشق را از دستانم می رباید ...که را مقصر بدانم؟ به تلخی ها فکر نمیکنمسرنوشت عجیب بازیهایی داردآن روز را به یاد می آورم که کنارش چو نو عروسان میخندیدمداد نمیزد و داد نمیزدم کمی بعدتر اشک میریختم برای رفتنش... گفته بود یکسالو بعد آمدن و رفتنها بودو حمایت و محبت همیشه اما نگران بودم برای مشروبهایی که میخورد و حرفهای غریبی که میزدآن اول ها بهانه بیخوابیهایش بودمو بعد ها خوابش را نباید بهم میزدممرد کم موی قدبلند سینه ستبر منمرد چشم نافذ و حساس منمرد غریبی بود ... مرد ساعتها حرف زدنخندیدن رقصیدنولی همه اینها در شب بودمرد من فقط مرد شبها بود عزیزم؟ جانم ...و این صدا تا اید میماند در بطن وجودمدلم میلرزد .... نکند خوابش را آشفته کرده باشم ...و گذشتیم تا امروز رسیدمن در کرانه اقیانوس رو به آینده نشسته امو او خبر از جدایی می دهدمن هیچوقت شریک تصمیم هایش نبودمو اینک منزنی در آستانه بهاردر 36 سالگی خوددوباره به تنهایی لبخند میزنداشک هایم خشک شده اند و مویه هایم کمرنگتنهایی میشود بغض و میرود و میشیند در ته ته گلویمچند روز پیش همه پیام هایش رفتندچند روز بعد تر عکسش رفت و چقدر درد داشتدرست مثل همان شبی که از نیمکت گرم پارک پروازپنجره های هتل را می شمردمو چقدر درد داشتداشتمن صبورترین دختر ایران زمین بودمو اکنون پر تلاش ترینممن دختر از دست دادن های بزرگمدختر بی پناه شدنتنها شدنبی پشتوانه شدنمن بارها رانده شده امو باز ایستاده اممن چقدر آهنین چقدر استوارقد کشیده امسنگ شده امصخره شده ام نوشته شده در پنجشنبه ۱۴۰۲/۱۲/۰۳ساعت توسط مهتاب صورتی| مهتاب شب های بی ماه...

نوشته شده در جمعه ۱۴۰۲/۱۲/۰۴ساعت توسط مهتاب صورتی|

مهتاب شب های بی ماه...